“Celil loopt niet te koop met zijn pittige verleden van mishandelingen en martelingen in een gevangenis in Turkije. Hij is een man uit één stuk, een trotse Koerd, én hij wil zijn kinderen er niet mee belasten. Hij is opgegroeid in een cultuur waarin je meer voor jezelf houdt. George laat op zijn beurt zijn ouders met rust door niet te vragen naar hun verleden. Maar wat als hij straks te laat is? Wanneer zijn kinderen wel klaar om familiegeheimen mee te delen? Ik was bijvoorbeeld boos op mijn moeder dat ze mij niet had verteld dat mijn opa zelfmoord had gepleegd. Ik moest van mijn neefje horen dat hij zich opgehangen had. Mijn zusje wist het wel, dat vond ik extra pijnlijk. Maar ik kan mij ook voorstellen dat ze mij heeft willen beschermen. Soms weet je niet wat beter is: wel of niet vertellen?
"Het gaat om wat je wel en niet wilt oprakelen"
Die hiërarchie van leed is natuurlijk absurd. Er is altijd wel iemand die nog iets ergers heeft meegemaakt of iets dat nog onvoorstelbaarder is. Alle herinneringen hebben bestaansrecht. Niet alleen die van vluchtelingen of oorlogsslachtoffers. We hebben er juist voor gewaakt om er een ‘allochtonenvoorstelling’ van te maken. Het gaat niet om een etnische of migrantenachtergrond. Het gaat om wat je wel en niet kunt en wilt delen. Wat je wel niet wilt oprakelen.”
